Taglibro de Ténno Seremél’

Jen tie jen ĉi tie herbo kreskas trans fenditaj ŝtonoj. Silentaj atestantoj de antikvaj epokoj ŝajnigas sin vojo. Tamen la vojo fakte kondukas nenien.

Ĉirkaŭe tri fortikaj ŝtonaj muroj altas je unu etaĝo. Ili superpendas vizitantojn, kaŝante ilin kontraŭ la mondo. La kvara muro estas la domo mem, kaj nur ĝi havas pordon.

Nenion alian oni povas vidi ĉi tie. Kaŝita loko por sekretaj aferoj, kiujn oni ial ne povas fari en la domo, sentigas malplenon kaj senkorpecon.

Violo kaj Aleksa staras en la korto malantaŭ la domo. Aleksa tenas du kusenojn en la manoj kaj havas kovrilon sur la ŝultro, kaj Violo portas malgrandan korbon kaj malfermitan notlibreton.

En la notlibreto Violo vidas multe da strangaj signoj. Konsistante el simplaj liniaj formoj kun diversaj vostoj, ili plej verŝajne estas literoj, tamen Violo ne scias, kiel ŝi povus legi ilin. Bonŝance sub ili estas preskaŭ kutimaj literoj en nekutimaj vortoj. Kun intereso Violo rigardas ilin.

— Tio ne aspektas kial magiaĵo al mi, kio estas tio? — Violo ne scias multon pri magio, tamen en la teksto certe ne sentiĝas magio. Ŝi scias tion, iel.

— Likoriso ne estis magiisto, tamen tio estas pasvorto por certa magiaĵo. Ĝi ne funkcias, kiam mi legas ĝin. Eble ĝi funkcios por vi.

— Kaj se ne?

— Tiam ni piknikos sur tiuj ŝtonoj, — respondas Aleksa, gaje svingante kusenojn.

— Nu, bone, — diras Violo kaj eklegas. — lupa pi tenpo suno sin awen o open e sina.

Komence nenio okazas, kaj Violo eksentas tiun senton, kiu aperas, kiam oni parolas sensencaĵon dum io grava. Tamen baldaŭ sen bruo aŭ brilo aperas io. Ĝi aspektas kiel ortangula truo en realo sen fosto aŭ io ajn, kion pordoj kutime havas, tamen ĝi vere estas pordo ien. Magia pordo. Trans ĝi Violo vidas grandan solan kverkon sur fono de hela kaj tute sennuba ĉielo kaj malaltan herbon apude.

— Ho! — ĝojas Aleksa kaj tuj ĵetas kusenon tra la pordo. La kuseno flugas sen incidento kaj falas sur herbon. Poste la dua kuseno atingas la alian flankon en la sama maniero. — Aspektas, ke ĝi bone funkcias.

— Evidente jes, tamen kio troviĝas tie?

— La plej bona loko por matena pikniko! Ĉu vi estas preta?

— Se ĝi ne estas danĝera…

— Plej verŝajne neniu loko en la urbo estas malpli danĝera, ol ĝi. Sekvu min, Violo, — Aleksa certigas Violon kaj senprokraste eniras en la pordon.

Sen incidento ŝi trapasas en alian lokon kaj sidiĝas sur kusenon, rigardante al Violo.

— Nu, — nur diras Violo kaj tuŝas la pordon per la korbo, kaj poste eniras.

Dum momento sonoj ne ekzistas en la mondo. Eble la mondo mem ne ekzistas. Aŭ eble ne tute ekzistas, almenaŭ ne ĉi tie. Starante en ĉerka silento de la mezo de neesto subite Violo aŭdas tiktakon. Tik-tak. Ĝi sonas ordinare, tamen tute malkonvene. En la sekva momento Violo eliras el la pordo kaj ĉio normalas, sed nenio tiktakas.

Violo staras sur la supro de monteto. La granda maljuna kverko, kiu staras iom malproksime, aspektas tute ordinare. Tamen ĉio alia…

La monteto mem sentiĝas alta, tamen kiam Violo rigardas malsupren, ŝi povas klare vidi ĉiun herbeton. Pro nekonata kialo nekonataj herboj, kiuj kovras la monteton, havas la saman malaltan alton, tamen ekster la monteto mem herboj kreskas pli kaj pli alte. La plej malproksimaj ŝajnas arboj. Kelkaj el ili floras per grandaj purpuraj floroj.

Kvankam la ĉielo havas nek nubojn, nek la sunon, tamen matena lumo ekzistas ĉi tie. Nenio radias ĝin, ĝi simple vivas memstare. Kaj la agrabla vento…

— Bonvenon, — post kiam Aleksa kovris parton de la tero per la kovrilo, ŝi solene ĉesigas violan rigardadon — en la plej bonan lokon por matena pikniko!

Surterigante la korbon, Violo trovas kusenon kaj sidiĝas sur ĝin.

— Vi jam nomis ĝin tiel. Ĉu ĝi havas la veran nomon?

— Certe! Tamen mi ne scias ĝin, — respondas Aleksa, eligante el la korbo varmobotelon kun nigra teo, du tasojn, ovopanojn kaj ĉokoladon. Ŝi malfermas la varmobotelon kaj atendas, kiam Violo prenas tason. Poste Aleksa verŝas varmegan teon en ĝin.

Violo enspiras la aromon…

— Pri kio vi pensas?

— Ha?.. — Violo eliĝas el pensado. Aŭ pli vere el senpensado. — Tio eble eksonos strange, tamen pri nenio. Tio ne ofte okazas. — Ŝi elspiras kaj ektrinkas la teon.

— Ho, — Aleksa ridetas. — Nu, la loko certe estas mirinda!

— Certe…

En kvieto ili trinkas kaj manĝas malrapide, dum malforta vento karesas ilin. Kun vento venas delikataj floraj aromoj, eble de malproksimaj florarboj, kiuj nun ŝajnas rozkoloraj…

— Hm-m… Do kial kaj kiam vi decidis, ke vi volas esti mia edzino, Aleksa?

La junulino vekiĝas. Estas frua marda mateno. La suno ankoraŭ ne leviĝis, tamen la kurteno ŝirmus kontraŭ ĝin ĉiuokaze.

Ŝi rulas sin sur la alian flankon kaj ekvidas, ke la alia junulino ankoraŭ dormas. Maldika littuko kovras ŝin, sed ne povas efektive kaŝi ŝian delikatan figuron. Ŝiaj mallongaj brunaj haroj aspektas ĥaose, ĉar ŝi ne sekigis ilin antaŭ enlitiĝo.

— Maj'… — la junulino diras mallaŭte.

— M-m-m?

— Mi amas cin pli kaj pli forte ĉiutage.

— Mi jam amegas cin. Se ĉi tiu sento plifortiĝas, mi eble eksplodos, — respondas Majo kaj rapide moviĝas al la junulino, brakumas ŝin per la dekstra mano kaj kisas ŝin.

— Ĉu ci ĵus ne dormis? — respondas la junulino, sentante Majon per sia tuta korpo. La sento bruligas.

— Mi dormis, jes.

— Esti juna estas bonaĵo, — ridetas la junulino.

— Jes, ĉu ne?

Ili mallaŭte ridas.

— Mi sonĝis hodiaŭ, ke ni diris al panjo pri tio, kio okazas, — subite diras Majo.

— Kion ŝi diris?

— Hm-m… Ŝi aspektis konfuzite, tamen diris, ke ŝi estas feliĉa havi du filinojn.

— Sonas tiel, kiel panjo povus diri, — gaje respondas la junulino.

Majo ronronas ion konsente.

— Kaj mi sonĝis, ke tagoj havas pli da horoj, — aldonas la junulino, — kaj ni havas pli da tempo ĉiutage.

— Bonan sonĝon ci havis, mia kara. Ĉu ni transloĝiĝu sur Marson?

— Marso havas tro multe da polvo… Kaj la diferenco estas tre malgranda.

Ili silentas dum daŭra tempo.

— Nun estas mia vico, — diras la junulino poste.

— Dek du horoj rapide pasos.

— Mi sopiros…

— Kaj ankaŭ mi… Atingu min, mia Majo, — ŝi diras kaj momente malaperas en la estontecon.

P.S. La plena nomo de la rolulo estas Majo Efeli.

Kafmaŝino bruas, kvazaŭ ĝi volas ekflugi en kosmon aŭ eble sentas sin kato. Likoriso aĉetis ĝin nur ĉi-jare, ĉar ŝi bezonis nur teon antaŭe. Violo ne scias, kial ŝi faris tion, sed tio certe estas utila, precipe kiam pluvas. Kaj nun pluvas, malgraŭ tio, ke mateno estis sunplena.

La kafmaŝino silentiĝas, kaj Violo elprenas plenan larĝan vitran trinkpoteton el ĝi. Ŝi sidiĝas ĉe la tablo kaj atendas ĝis la kafo malvarmetiĝos, aŭskultante pluvon kaj pensante pri nenio. Ekas bona tagmeza mateno.

Kiam Violo starigas la trinkpoteton sur la tablon post unua gluto, ŝi eksentas ian movadon, sed vidas neniun. Strange. Ŝi trinkas la kafon denove. Kaj jen denove io moviĝas en la ĉambro. Violo atente ĉirkaŭrigardas la ĉambron, kiu certe ne estas tiom granda, ke iu povus kaŝiĝi. Violo atendeble estas la sola homo en ĝi.

Kaj tuj kiam Violo ekpensas, ke nenio vere okazis, ŝi vidas, ke ombroj moviĝas sur la muro. Tio estas strangaj branĉformaj ombroj, sed Violo scias, ke arboj ne kreskas ĉe ĉi tiu fenestro. Aŭ eble ili ne estas branĉoj, sed… Ĉu ili estas kruroj?

Violo mem ne moviĝas, ĉar la okazo estas tro surpriza kaj iomete timiga. Ŝi atendas ion ajn, kaj baldaŭ la ombroj vere vastiĝas, kvazaŭ io malsupreniĝas de pli malhela ombro supre. Ŝajnas, ke la estaĵo sidiĝas, kaj tuj poste turnas la kapon al Violo, kiu subite komprenas, ke ĝi estas la ombro de kato sen kato mem! Tio aspektas tre strange kaj amuze samtempe.

— Miaŭ!

— Saluton, — la voĉo de Violo sonas iomete demande. Ŝi vere ne certas, kiamaniere oni salutas ombrojn. Ŝi neniam pensis, ke oni povas, bezonas aŭ devas fari tion.

La ombro rigardas al Violo, sed ne respondas. Eble ĝi vere rigardas al la kontraŭa direkto. Ĉu oni povas rigardi en enan flankon de muroj? Eble ombroj povas.

— Kio… Kiu vi estas?

— Mi estas fragmento de senluma mondo.

Kiam Violo ne reagas al tio, ĝi aldonas iomete pli serioze:

— Mi vere estas la ombro de la kato de Likoriso. Vi povas nomi min Seno, Violo. Mi ĝojas konatiĝi kun vi.

— Ho! Ankaŭ mi, — Violo eksentas sin pli trankvila. — Kaj kie estas la kato mem?

— Li forpasis de la mondo. Nur mi restis ĉi tie.

— Ho… Pardonu min.

Al tio Seno parolas nenion.

— Do-o… Mi povas regali kafon al vi, sed mi ne certas, ke ombroj povas trinki ion ajn.

— Ne povas, sed mi povas senti viajn sentojn, kiam vi trinkas aŭ manĝas ion ajn, do tio sufiĉas.

— Amuze!

— Mi povas fari ion pli amuzan. Mi povas helpi vin iĝi ombro por iom da tempo, kaj ni povus kaŝe rigardi al tio, kio okazas apude. Vi povus ekvidi homojn, kiuj kuras sub la pluvo. Vi povus ekvidi najbaran junulon kun la fratino, kiuj sidas ie en ĝardeno dum la pluvo. Aŭ vi povos ekvidi enpensan najbaran demonon. Eble ŝi pensas pri gravaj aferoj aŭ eble eĉ pri vi, mi ne scias.

Ju pli Seno parolas, des pli ĝi nigras. Ĝi certe ĝojas kaŝrigardi homojn.

— Tio certe sonas amuze, sed ankaŭ danĝere, — singarde respondas Violo, — sed mi ankoraŭ ne sentas min preta je tio.

— Iu iĝis pli singardema, sed tio ne estas malbona afero, mi supozas.

Dirante tion Seno subite «saltas» ĝuste en la trinkpoteton de Violo. Ĝi ne vere saltas, sed rapide moviĝas sur la muro, la planko, la tablo kaj la trinkpoteto, kiel vera ombro. La ombro de kata profilo aperas sur la trinkaĵo.

Violo nekonsterneble trinkas la kafon denove. La ombro ankoraŭ estas tie post tio.

Violo kaj Aleksandrases' sidas ĉe la tablo, trinkante teon. Atmosfero en la kuirejo estas surprize trankvila, malgraŭ la situacio.

— Do, ĉu tio estis magio? — la voĉo de Violo sonas tiel, kvazaŭ nenio stranga okazis.

— Mi esperis alian reakcion, — respondas Aleksandrases', disvolvante bombonon. — Nu, nur homoj povas uzi magion, do tio vere ne estis magio.

— Mi esperis alian reakcion pri mia supo, — rimarkas Violo iomete nekontente.

— La supo estis agrable akra kaj vigliga, kaj mi ankoraŭ ŝatas viandon, do la supo estis la plej bongusta manĝaĵo, kiun mi manĝis en ĉi tiu monato, — Aleksandrases' tuje trovas respondon kontraŭ la atako.

— Bone, hodiaŭ tio sufiĉas, — ŝajnige serioze diras Violo.

Aleksandrases' donacas alian ĉarman rideton al Violo, sed diras nenion.

— Do-o, kia diferenco ekzistas inter magio kaj «nemagio»?

— Dirante simple, magiistoj similas al kodrompistoj, kaj demonoj, hm, al juristoj, mi supozas, — respondas Aleksandrases' enpense.

— A ha… — Violo enpensiĝas.

Dum la silento Aleksandrases' manĝas disvolvitan bombonon. Verdire ĉi tiuj bombonoj estas ŝiaj plej ŝatataj bombonoj, sed ŝi ne diros tion al Violo. Almenaŭ hodiaŭ. Anstataŭ ŝi diras:

— Violo, ni volis paroli pri vi, ĉu ne?

— Mi memoras nenion similan, — tuj vigliĝas Violo. — Sed ni povas fari tion. Respondo kontraŭ respondo.

— Tio estas justa, mi supozas.

Violo pensas por nelonge kaj poste serioze demandas:

— Ĉu vi havas voston?

— Kion?

— Voston.

Komence silento ekpendas en la aero, sed jam post unu momento Aleksandrases' ridas.

— Ne, mi ne havas voston, Violo.

— Ĉu vere? — Violo ne estas tute certa.

— Jes, — respondas Aleksandrases'. — Ĉu vi volas provi tion? — subite aldonas ŝi.

— E… — tio surprizas Violon. — Ne, mi kredas vin.

— Via perdo, — Aleksandrases' donacas alian rideton al Violo. — Do mia demando estas… Kion vi ŝatas?

— Hm… Librojn, katojn, bongustaĵojn, skarpojn, piĵamojn, robotojn, nelaboron, silenton, banadon kaj, eble, aliajn aferojn, pri kiuj mi ne memoras nun. Ĉu vi vidis min antaŭ antaŭhieraŭo?

— Mi vidis kelkajn viajn fotografaĵojn, jes. Kial vi ŝatas piĵamojn tiel forte?

— Verŝajne ĉar ili estas agrablaj kaj oportunaj. Foje mi eĉ sonĝis pri amuza urbo, kie preskaŭ ĉiuj estis vestitaj per piĵamoj. Kio vi estas?

— Oficiale mi estas advokato, se vi demandas pri tio, sed verdire mi ne volas paroli pri tio tiam, kiam mi ripozas. Kiel demono mi studas animojn. Kiamaniere mi povas kontakti vin de fore?

Post tio ili interŝanĝas tujmesaĝilajn adresojn. Violo daŭrigas:

— Ĉu vi ludas videoludojn?

— Mi ludas nur dudimensiajn batalojn. Ĉu vintro aŭ somero?

— Somero. Ĉu vi ĉiam vestas vin per la samaj vestoj?

— Mi havas po dek identaj supervestoj por ĉiu sezono. Miaj subvestoj havas diversajn kolorojn, sed, kompreneble, vi ne povas vidi tion. Kian koloron vi preferas por subvestoj?

— Nigran koloron, kompreneble. Pri kio vi revas?

— Mi revas pri unu piĵama maniulino.

— Tio ne estas revo, vi nur bezonas mian animon, — duonŝerce diras Violo.

— Malvero, mi volas ne nur la animon, — trankvile respondas Aleksandrases'.

— Tio sonas pli bone kaj pli malbone samtempe.

Aleksandrases' nur montras sian langon, sed ne respondas al tio. Ŝi anstataŭ demandas:

— Ĉu vi havas grandan vivcelon?

— Mi ne havas, mi supozas. Mi faras multe da aferoj, kiujn mi ŝatas, kaj tio sufiĉas. Min ĵus vizitis penso: ĉu vi loĝas proksime?

— Verdire mi estas via najbaro. Ĉu vi jam volas konatiĝi kun miaj gepatroj?

— Ne, mi ankoraŭ ne volas.

— Domaĝe! — ŝajnige vespiras Aleksandrases'. — Tamen tio ne gravas, mi supozas.

Tiumaniere ili interparolas ĝis la bolkruĉo malpleniĝas. Post tio Aleksandrases' ĝisrevidas.

Granda lupo kuras tra maldensa arbaro. Multe da konataj kaj nekonataj odoroj ĉirkaŭas ĝin. La lupo estas pli rapida, ol bicikloj, ol hundoj, ol ordinaraj lupoj. Ĝi ĉasas neniun nun, tamen ĝi volas kuiri. Nenio maltrankviligas ĝin. Rapideco, libero kaj forto superplenigas ĝin, kaj nur ili havas signifon. Subite ĝi aŭdas vekhorloĝon…

Violo nevolonte vekiĝas. Elektronika vekhorloĝo montras precize la dekan horon. Estas mateno, ĉar ĉiam, kiam Violo vekiĝas, estas mateno. Nu, krom tiaj tempoj, kiam estas vespero. Tio estas tre simpla sistemo. Tagoj kaj noktoj estas iluzioj de ordinaraj homoj. Aŭ io simila al tio.

Violo rapide malŝaltas vekhorloĝon, malkovras sin kaj kuŝas senmove ĝis tiam, kiam ŝi ne povas ignori malvarmon. Ĉirkaŭ tridek sekundoj. Violo akre leviĝas kaj vestas sin per nigra piĵamo. Piĵamo evidente estas la vera vesto, per kiu vi vestas sin hejme dum tempo, kiam vi ne dormas. Poste Violo aŭtomate iras en la banĉambron… Ĉiu mateno egalas alian.

Poste Violo infuzas kafon kaj aldonas kremon kaj salitan karamelon. Ŝi enspiras aromon kaj malrapide trinkas la trinkaĵo. Bonege! Nun ŝi povas fari tion, kion ŝi devas: katalogi librojn. Avinjo, verŝajne, memoris ĉiujn, sed Violo nun bezonas alian metodon.

Violo malsupreniras en la unuan etaĝon kaj filmas ĉiujn librobretojn per poŝtelefono. Poste ŝi kopias la filmeton en klapkomputilon, dividas ĝin en apartajn bildojn, kaj startigas signorekonan programon. Oportune, kaj bezonas nek laboron, nek magion. Ŝi devos provi la rezulton, sed tio estos pli facila afero, ol mana laboro. Ŝi nun povas fari ion alian, ekzemple nenion. «Nenion» sonas bone!

Violo tiriĝas kaj rimarkas hieraŭan skatoleton. Ŝi malfermas ĝin kaj eligas la ringon. Bedaŭrinde ĝi ne havas ajnan surskribon. Demonaj ringoj devas havi surskribojn. Tamen flamruĝa koloro aspektas neordinare, kaj Violo ne scias materialon, el kiu la ringo estis farita. Ŝi provas surmeti ĝin sur la fingron, kaj nur ringofingro konformas. Ĉu la ŝerco estis plurtavola? Amuze, sed…

Subite estas frapo ĉe la pordo. Violo miras kaj metas ringon en la skatoleton. Post tio ŝi aliras al la pordo kaj rigardas tra luketo. Jes, tie estas «la demono», kiu ŝajne estas vestita per la samaj vestoj. Ĉu tio estas demona uniformo?

— Bonan tagon, sinjorino — aŭdas Violo, kiam ŝi malfermas la pordon.

— Bonan… — matenoj estas tre malrapidaj tempoj por Violo. Ŝi faras tion, kion ŝi devas, sed ĝenerale ne volas.

— Ĉu mi povas eniri? — ridetante demandas Aleksandrases'. — Mi havas viajn paperojn kaj tagmanĝeton, mi supozas.

— Eniru, — mallonge respondas Violo, mirante pro energio de la gasto.

— Kia estis via unua nokto en nova loko? — demandas Aleksandrases', irante al la granda tablo.

Violo fermas la pordon kaj iras samtien.

— Bone. Ĉu estas fantomoj ĉi tie? — Violo neatendite sentas sin iomete petole.

— Fantomoj ne ekzistas, — trankvile respondas Aleksandrases'.

— Kaj ĉu demonoj?

— Mi ekzistas, do… — Aleksandrases' metas la dokumentujon kaj la papersakon sur la tablon, — ni ekzistas.

Violo sidiĝas sur brakseĝon ĉe la tablo, malfermas la dokumentujon, kaj tralegas unuan dokumenton.

— Do-o, ĝi diras, ke estis eraro en kalkulo de impostoj… — Violo ekrigardas al Aleksandrases'. — Kiel?

— Iufoje leĝoj estas tre malprecizaj, — ridetante respondas Aleksandrases'.

— Kaj ĝenerale fisko ne laboras tiel rapide…

Ĉi tiun fojon Aleksandrases' ne respondas, sed ŝia rideto ŝajne iĝas iomete pli larĝa. Aŭ tio estas nur vidiluzio.

— Hm, do… Mi devas iamaniere repagi vin.

— Via animo sufiĉas, — respondo sonas pli ĉarme, ol ĝi devus.

Violo deturnis sin, sed demandas:

— Kaj kial demonoj bezonas animojn?

— Nu, — komencas Aleksandrases', — vi povas detale spekti vivon de tiu animo, kiel filmoserion. Tio estas tre amuza afero.

Violo denove turnis sin al Aleksandrases':

— Ĉu serioze?

— Jes, — respondas Aleksandrases'. — Bedaŭrinde tio funkcias nur post la morto de la homo.

— Certe. Verdire tio aspektas kiel tre malgranda repago por plenumo de ĉiu deziro, — Violo sonas skeptike.

— Mi ankoraŭ povas uzi la donacon, kiun la homo ricevas, — aldonas Aleksandrases'.

— Hm-m-m… Nehoneste, — aprezas Violo, tamen diras. — Do, ĉu vi volas teon? Aŭ ni povus matenmanĝi nun.

— Bedaŭrinde mi ne havas tempon por tio, sinjorino, — kun vera bedaŭro respondas Aleksandrases'. — Mi povas viziti morgaŭ, se vi volas.

— Mi estas hejme ĉiutage, — malklare respondas Violo al tio.

— Bone, — ridetas Aleksandrases'. — Do, ĝis la morgaŭa tagmezo, sinjorino.

— Ĝis, — respondas Violo al foriranta Aleksandrases'.

Nur kiam Aleksandrases' fermas la pordon, Violo rememoras, ke ŝi ne demandis pri la ringo.

Ili troviĝas en negranda duetaĝa domo. Tatjano kaj Juliino, du junulinoj en blankaj piĵamoj sur la tatjana lito.

— Estis malfacila tago, — diras Juliino. Hodiaŭ ŝi malkovris ekziston de sorĉistinoj al la tuta mondo. Nur instruistoj sciis pri tio, kaj ili helpis. Kaj se ili ne helpus, juliinaj serviloj aŭtomate alŝutus informojn en interreto.

— Jes… — Tatjano sentas sin laca. Ŝia piĵamo havas kapuĉon, kaj ŝi surkapigis ĝin, antaŭ ol ŝi kuŝiĝis. Tio ĉiam helpis.

— Via eliksiro de lumado estis tre… — Juliino paŭzas. — Brila!

— Dankon, — Tatjano ridetas. — Nun ni nur devas travivi konsekvencojn.

— Nu, mi supozas, ke tio estos pli facila afero nun, kiam vi ne plu estas neniu por la mondo.

— Se ili kredos la deklaron, — vespiras Tatjano, pensante pri aliaj aferoj. Juliino ne butonis sian ĉemizon, kaj tio distras Tatjanon.

— Mi ne scias pri la tuta mondo, sed ni jam havas policistojn ĉirkaŭ la domo. Registaro jam ne povas ignori la situacion.

— Tio estas danĝera ludo.

— Ne pli danĝera, ol vi kun la ĉefservisto kontraŭ nekonataj sorĉistinaj malamikoj, — rimarkas Juliino oscedante. — Ĉu vi trovis ion, kion ili volus ŝteli?

— Nu, mi ne havas sekretajn receptojn. Kiel vi scias, mi estas juna sorĉistino, kaj mi ne havas gepatrojn, kiu povus instrui min. Ĉiuokaze, mi trovis recepton de senmorteco, — respondas Tatjano seninterese.

— Ĉi tio ne estas la granda sekreto, kiun homeco serĉis? — konspire demandas Juliino.

— Verŝajne, se tio estus la vera recepto, sed la sola reala ingredienco en ĝi estas papriko, — Tatjano denove ridetas. — Kaj mi certas, ke papriko ne povas igi iun senmorta.

— Nu, vi jam estus senmorta, se ĝi povus fari tion, — Juliino ankaŭ ridetas.

— Ĝuste. Ĉiuokaze, la aŭtoro estas █████████████, la granda magiisto el sorĉistinaj fabeloj…

— Ripetu la nomon, — demandas Juliino kun intereso.

— █████████████.

— Mi ne povas aŭdi ĝin, — tio amuzas Juliinon.

— Hm, la fabeloj diras, ke nesorĉistinoj ne povas aŭdi la nomon pro la malbeno de la mondo, — malrapide respondas Tatjano. — Mirinde. Mi opiniis, ke tio simple estas infanaj fabeloj.

— Do la nekonataj malamikoj povas deziri tiun recepton! — triumfe diras Juliino.

— Malsaĝuloj, — seke respondas Tatjano, sed Juliino nur ridas al tio.

Post iom da tempo Juliino diras:

— Se mi estus sorĉistino, mi farus eliksiron kontraŭ malvarmumo!

— Nu, mi mem povas fari ĝin por vi, — respondas Tatjano, kaŝe rigardante al la ĉemizo de Juliino. Aŭ precipe al tio, kion ĝi ne kovris.

— Mojose! — Juliino paŭzas. — Kaj kion vi volas?

— Brakumojn…

Jam post unu sekundo Tatjano trovas sin en tenera brakumo, kaj ekaŭdas la vortojn:

— Mi havas tiom da brakumoj, kiom vi bezonas.

«Verŝajne», — pensas Tatjano. — «Mi ankaŭ ne devis butoni mian ĉemizon. Ĉu estas tro malfrue fari tion nun?»

Ŝi ne scias, sed kvin aŭ tridek minutoj poste aŭdas mallaŭtan voĉon:

— Ĉu vi dormas?

— Se jes, mi ne volas vekiĝi, — mallaŭte respondas Tatjano.

— Eĉ se vi vekiĝos, mi ne malaperos, — trankvile diras Juliino.

— Mmm… Kial?

— Ĉar mi ĵus eksciis, ke mi ŝatas brakumi vin.

— Tiam mi havas alian etan aferon, en kiu mi bezonas helpon…